⚑از "قیام" تا "قیمه"؛ واقعا" هیهات منا الذله؟
🏴 محرم و عاشورا در مغز استخوان ایرانیان خانه کرده است. آن‌چنان که حتی در یک آب خوردن ساده هم رد آن پیداست؛ "سلام بر حسین تشنه‌لب، لعنت بر یزید!"
یعنی حتی بعد از نوشیدن یک جرعه آب هم بسیاری از ما آگاه یا ناخودآگاه نسبت به آن موضع می‌گیریم اما آیا ما پیرو راه "حسین بن علی" هستیم و آنچه در دهه‌ی محرم برگزار میکنیم نسبتی با مرام او دارد یا اسیر فرهنگ غالب شده‌ایم؟
🏴 آنچه در تاریخ آمده این است که امام حسین(ع) به‌عنوان یک آزادمرد مقابل ظلم سر خم نکرد و جان بر سر این ایمان نهاد. فریاد زد: هیهات منا الذله! (خواری و ذلت از ما دور باد) ... ندا داد: اگر دین ندارید، لااقل آزاده باشید!
اما آنچه در این دهه روایت می‌شود دعوت مردم به ایستادگی در مقابل ظلم، دفاع از مظلوم، رعایت کرامت انسان و ترویج آزادگی است یا هرسال احساس می شود از هسته‌ی "قیام" دورتر می‌شویم و به پوسته‌ی "قیمه" نزدیک‌تر؟
🏴 هیچ متری وجود ندارد که این ادعا را ثابت کند اما از نشانه‌ها می‌توان یافت که هرسال دهه‌ی محرم، طبل‌ها بزرگتر، دسته‌ها منظم‌تر، مداحی‌ها پر"شورتر"، آرایش‌ها غلیظ‌تر، نذری‌ها چرب‌تر، لباس‌‌ها و صحنه‌آرایی‌ها شیک‌تر و... می‌شود اما آیا به همان اندازه که این "پوسته" رشد می‌کند "هسته" و جانمایه قیام حسینی هم برای مردم معرفی می‌شود؟
یعنی اگر امروز امام حسین به میان ما بیاید گله می‌کند چرا به جای عدس‌پلو، قیمه نداده‌ایم، صدای طبل و بلندگویمان کم بوده و چرا شاخه‌های علامت‌‌هایمان کم است یا شِکوه می‌کند چرا در مقابل ظلم و ریا و تزویر در جامعه از ترس سکوت کرده‌ایم و سر در لاک خودمان بُرده‌ایم؟ چرا اهل کوفه را سرزنش میکنیم که در طمع فرمانداری ری و شام و کیسه‌های زر وسوسه شدند اما خودمان آبروی همدیگر را بر باد می‌دهیم و برای به دست آوردن یک صندلی چاپلوسی میکنیم و حرمت انسانی‌مان را خوار و ذلیل و پَست میکنیم؟
🏴 فریاد زدن نام "حسین" در این زمانه آسان است اما رفتن به راه او تاوان دارد برای همین بسیاری از ما ترجیح می‌دهیم به "پوسته" محرم مشغول شویم. کربلا را چند بار شخم زده‌اند و بر آن اسب تاخته‌اند تا نشانی از حسین بن علی و یارانش نمانَد. اما اتفاقا" نام و نشان کسانی که این کار را کردند در روزگار گُم شد چرا که هیچ قدرتی قادر به خاموش کردن شعله‌های آزادی، شجاعت و جوانمردی نیست.
⛔️ اگر از ترس در مقابل ظلم لال می‌شویم و اجازه می‌دهیم مظلوم قربانی شود و برای منفعت دو روزه دنیا مقابل ظالم سر خم میکنیم یا برایش سوت و کف می‌زنیم، ما چیزی از قیام فداکارانه امام حسین(ع) نیاموخته‌ایم، تنها مُحرمی دیگر را به عنوان یک نذری‌چشنده‌ی حرفه‌ای هدر داده‌ایم.
هر روز عاشوراست و هر جا کربلا... یا حسین.
👤 احسان محمدی