جودی! کاملا با تو موافق هستم که عده‌ای از مردم هرگز زندگی نمی‌کنند و زندگی را یک مسابقه دو می‌دانند و می‌خواهند هرچه زودتر به هدفی که درافق دوردست است، دست یابند و متوجه نمی‌شوند که آن قدرخسته شده‌اند که شاید نتوانند به مقصد برسند و اگرهم برسند ناگهان خود را در پایان خط می‌بینند.
درحالی که نه به مسیر توجه داشته‌اند و نه لذتی از آن برده‌اند.
دیر یا زود آدم پیر و خسته می‌شود، درحالی که از اطراف خود و دوستداران خود غافل بوده است.
آن وقت دیگر رسیدن به آرزوها و اهداف هم برایش بی‌تفاوت می‌شود و فقط او می‌ماند و یک خستگی بی‌لذت و فرصت و زمان و انسان‌هایی که ازدست رفته و به دست نخواهد آمد.
جودی عزیزم!
ما به اندازه خاطرات خوشی که از دیگران داریم، آنها را دوست داریم و به آنها وابسته می‌شویم و هرچه خاطرات خوشمان از شخصی بیشتر باشد، علاقه و وابستگی ما بیشتر می‌شود.
پس هرکسی را بیشتر دوست داریم و می‌خواهیم که بیشتر دوستمان بدارد، باید برایش خاطرات خوش زیادی بسازیم تا بتوانیم در دلش ثبت شویم.
دوستدارتو: بابالنگ دراز
👈ساختن چند خاطره خوب برای دیگران راحت‌تر از حذف کردن یک خاطره بد و منفی است.
